Ο Αλέξης έφυγε. Μέχρι να ξανάρθει.*
Παραιτήθηκε έστω και με μικρή, απόλυτα δικαιολογημένη όμως, καθυστέρηση από την αρχηγεία του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας τον δρόμο για την διαδοχή του.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να πλεύσει σε νέα αχαρτογράφητα νερά, χωρίς τον άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομα του με την γιγάντωση αλλά και το ξεφουσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε.
Για πολλούς ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αλέξη Τσίπρα είναι δύσκολο να υπάρξει. Ο ίδιος δήλωσε παρών
ως όφειλε στην προσπάθεια ανασυγκρότησης του κομματος, αλλά όλοι ξέρουν πως θα είναι δύσκολο να βοηθήσει στο τράβηγμα του κάρου από τη λάσπη του 18%, με το φάσμα της περαιτέρω συρρίκνωσης ορατό πλέον.
Ας μη γελιόμαστε. Κανείς από τους φερόμενους ως διαδόχους του Αλέξη Τσίπρα δεν "γεμίζει το μάτι".
Όποιος και να είναι ο νέος αρχηγός θα πρέπει να περάσει με επιτυχία τους δύο μεγάλους εκλογικούς κάβους που έχει μπροστά του, τις δημοτικές και περιφερειακές του Οκτωβρίου και τις ευρωεκλογές της επόμενης χρονιάς. Αν δεν καταφέρει να ανακάμψει γρήγορα και να πάψει η απειλή για την δευτερη θέση από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, μόνο τότε θα έχει ελπίδες να ξαναγίνει επιλογή νίκης.
Μόνος σύμμαχός στο πλευρό του νέου αρχηγού, η διστακτικότητα των πολιτών απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και η σχετικά χαμηλή δημοτικότητα του αρχηγού του.
Σε κάθε περίπτωση το μέλλον δεν μοιάζει και πολύ αισιόδοξο για τα υπάρχοντα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου. Και ο Μητσοτάκης φαντάζει να είναι για πολλά χρόνια κυρίαρχος.
Εκτός αν έμπρακτα καταλάβουν, πριν είναι πολύ αργά, την αναγκαιότητα κοινής συμπόρευσης ΠΑΣΟΚ και ΚιΝαλ με ενιαίο σχήμα.
Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει αρχηγός.
Νέος ακόμη και ξεκούραστος από την προσωρινή του αποστρατεία.
*Νίκος Λιολιόπουλος