Βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας. Κάθε θαύμα μέρες τρεις. Ένας όμορφος χώρος που φαίνεται να μην ενδιαφέρει πια.
Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα με τον κορονοιό και μετά, δυστυχώς παρατηρείται το φαινόμενο να λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι άνθρωποι που επισκέπτονται τον όμορφο αυτό χώρο, είτε για να δανειστούν, είτε για να διαβάσουν, είτε για να περάσουν εκεί τον χρόνο τους.
Η μετεγκατάσταση της Δημοτικής μας βιβλιοθήκης στο κεντρικότερο σημειο της πόλης, στο νεόδμητο πολιτιστικό- εκθεσιακό κέντρο, ήταν μία από τις πολύ καλές πρωτοβουλίες της δημοτικής αρχής στην πρώτη της περίοδο, τότε που ακόμη υπήρχε όρεξη για δουλειά και άνθρωποι που μπορούσαν να υποστηρίξουν εγχειρήματα σαν αυτό. Επιπροσθέτως το πανταχου παρών όταν πρόκειται για προσφορά στην ελληνική κοινωνία, Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, φρόντισε να εφοδιάσει την βιβλιοθήκη με υπερσύγχρονους υπολογιστές.
Εκότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι άλλαξαν πολλά στον τόπο, και θύμα της μεταρρυθμιστικής...στέρευσης, ήταν μεταξύ άλλων και η βιβλιοθήκη. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εξαιρετικής και αγαπητής σε όλους μας βιβλιοθηκάριου και λιγοστών μελών της που αγαπούν και ακόμη συχνάζουν εκεί και είχαν βοηθήσει οι ίδιοι πολύ κατά τη διαδικασία μετεγκατάστασης, ο όμορφος χώρος μοιάζει να ερημώνει.
Η ανανέωση των βιβλίων είναι πολύ αργή, ελάχιστα βιβλία αγοράζονται πλέον από τη δημοτική αρχή, οι δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς σπάνια κάνουν κάποια εκδήλωση προώθησης της φιλαναγνωσίας.
Παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει εξελιχθεί ,με την πρόσβαση στη γνώση και στην πληροφορία να είναι κυριολεκτικά στα δάχτυλα μας 24 ώρες το 24ωρο, το βιβλίο μπορεί κάλλιστα να κατέχει ρόλο στη ζωή μας και χώροι όπως οι βιβλιοθήκες θα μπορούσαν ακόμη και σήμερα να λειτουργήσουν ως σημείο συνάντησης- πηγή φωτός για τις τοπικές κοινωνίες.
Με την προϋπόθεση πως υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτές. Υπάρχουν;
