Η αλήθεια που δεν τολμάει κανείς να πει. Τέλος οι καλές εποχές της φθηνής εργασίας των Αλβανών. Και τα χειρότερα έρχονται.
Θα ακούσετε πολλούς να μιλούν για τις χαμένες ευκαιρίες της ελληνικής Γεωργίας. Δεν θα ακούσετε όμως ποτέ να μιλούν για μία, τη μεγαλύτερη. Την ύπαρξη για δύο τουλάχιστον δεκαετίες πάμθηνών εργατικών χεριών στη διάθεσή μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Με την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, κυρίως της Αλβανίας, εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι από τα Βαλκάνια προσέτρεξαν στη χώρα μας για να βρουν λύση στο βασικό τους πρόβλημα που ήταν να βρουν κάτι να φάνε αρχικά.
Για δύο δεκαετίες οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι μετανάστες προσέφεραν φθηνό εργατικό δυναμικό στους αγρότες κυρίως της Βόρειας Ελλάδας που είναι και πιο κοντά τους γεωγραφικά.
Έτσι λοιπόν για καλλιέργειες που το εργατικό είναι το βασικό μας κόστος(δεντροκομία λαχανικά, )είχαμε ένα τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες χώρες.
Συγκεκριμένα όταν εμείς πληρώναμε 20 και 25 ευρώ μεροκάματο,( μαύρο) τα τελευταία χρόνια-να μην μιλήσω και παλιότερα που ήταν ακόμα πιο εξευτελιστικο, την ίδια στιγμή ανταγωνιστικές χώρες όπως η Ιταλία και Ισπανία πληρώναν 80 ή 100 ευρώ για την ίδια δουλειά, χωρίς να βάλουμε μέσα την υποχρέωσή τους να τους καλύπτουν σπίτια και καταλύματα, όταν εμείς τους είχαμε να κοιμούνται στις αποθήκες με τα ποντίκια, στην καλύτερη. Και να τους βρίζουμε ανάμεσα στην μπιρίμπα και στις γραπες του καφενείου οτι φταίνε και από πάνω, που μας παίρνουν τα λεφτά και τα πάνε στη χώρα τους!
Όλα αυτά τα χρόνια αν τολμούσες να πεις ότι εκμεταλλευόμαστε απάνθρωπα τους μετανάστες και ότι είναι πάμφθηνα τα μεροκάματα ήσουν γραφικος ή... κομουνιστής!
Δεν είναι τυχαίο πως ούτε η Αριστερά στον τόπο μας ή άλλος κομματικός σχηματισμός δεν τόλμησε να μιλήσει. Ίσως κάποιες φορές για κάποια Μανωλάδα τρέξαν κάποια ψεύτικα δάκρυα, αλλά για τις πολλές τις δικές μας Μανωλάδες, δεν μίλησε ποτέ κανείς μας.
Δυστυχώς όμως παρά το τεράστιο αυτό πλεονέκτημα δεν μπορέσαμε να καταφέρουμε να γίνουμε ανταγωνιστικο. Στην ουσία τα φθηνά μεροκάματα λειτούργησαν ως ένα προπέτασμα καπνού όπου έκρυβε τα βασικά δομικά προβλήματα της ελληνικής Γεωργίας που είναι πολλά και δεν είναι του παρόντος να τα αναφέρουμε.
Σήμερα βάση διεθνών συμβάσεων οι Αλβανοί και βουλγαροι εργατες βρήκαν τρόπο να εργάζονται νόμιμα σε χωρες με πολλαπλάσια μεροκαματα και έτσι δεν έχουμε ανθρώπους να μαζεύουν τα ροδακινα μας, αφού τα δικά μας παιδιά έχουν τον τρόπο τους -ακομα- να τα βγάζουν πέρα χωρίς να αναγκάζονται να έρχονται στα χωράφια για το 35αρι που και αυτό πλέον δυσκολευόμαστε πραγματικά να το δώσουμε.
Όσον αφορά το το τι μέλλει γενέσθαι. Το καλό σενάριο είναι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας αφού η κατάσταση στη ελληνική γεωργία σήμερα είναι τραγική, να μπορέσουμε να βρούμε εργάτες από Φιλιππίνες ή όποια άλλη χώρα και επιπλεον να μπορούμε να βρούμε τα 35- 40 ευρώ που θα χρειαστούν.
Το δεύτερο σενάριο θα είναι πολύ χειρότερο. Να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και και σε μία καινούργια χρεοκοπία να αδυνατούμε και εμείς θα πληρώσουμε το μεροκάματο αλλά και το κράτος να πληρώσει τα επιδόματα που συνεχώς αυξάνει και αποτρέπουν κόσμο από το να έρθει να δουλέψει.
Και έτσι όλοι μαζί,μετανάστες πια, να παρακαλάμε σε κάποια ξένη χώρα, ξένα αφεντικά, να μαζέψουμε ροδάκινα παρέα με τους ως χθες δικούς μας εργάτες....