'Πέθανα και ξαναγεννήθηκα'" Μια γενναία κατάθεση ψυχής. Μια συγκλονιστική ομιλία

Όπως γράψαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση η εκδήλωση για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού στην Αλεξάνδρεια άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Υπήρξε ομως και ξεχωριστή στιγμή που μας συγκλόνισε όλους όσους είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε την Κυριακή το απόγευμα στο πνευματικό κέντρο της πόλης

Πρόκειται για την ομιλία της συντοπίτισσας μας Ανθής  Φλιπποπούλου, μιας νέας γυναίκας που έδωσε γενναία τη μάχη με το "τέρας"και το νίκησε.

 Αποφεύγοντας ωραιοποιήσεις και γενικότητες, περιέγραψέ με τόλμη και ευθύτητα το πως η ίδια και η οικογένειά της εζησαν τον καρκίνο.

"Αυτό που άκουσα να μην το ακούσει καμία γυναίκα" 

" Πριν 8 χρόνια είχα την ατυχία να νοσήσω με καρκίνο του μαστού. Στα 32 μου χρόνια και οντας μητέρα ενός παιδιου 1,5 ετών. Ήταν ενας ογκος που εντόπισα κάνοντας μια ψηλάφηση μονη μου. Δεν ειχα καδένα συμπτωμα πιο πριν, μεχρι τοτε δεν ειχα κανει ποτε μαστογραφια γιατι δε βρισκομουν στην ηλικια του προληπτικου ελεγχου, και δεν ειχα ιστορικο στην οικογένεια μου. Διαγνώστηκα όμως με μια επιθετική μορφή καρκίνου, με μετάσταση ηδη στους μασχαλιαίους λεμφαδένες όπως επίσης και με ύποπτα ευρήματα στο ήπαρ.",

 ηταν τα λογια με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία της. Και συνέχισε λέγοντας:

" Τα αποτελέσματα των πρώτων εξετάσεων ήταν αποκαρδιωτικά, θα τολμουσα να πω .Το ένα μετα το άλλο ερχόταν να επιβεβαιώσουν σιγά σιγά αυτό που ήδη είχα αρχίσει να υποψιάζομαι. Θυμάμαι την κάθε λέξη των γιατρών μου στο πρωτο ραντεβου που ειχα μαζι τους για να δουνε τις εξετασεις μου μεχρι τη στιγμή όμως που ξεστόμισαν αυτο που καμία γυναίκα και κανενας ανθρωπος δε θα ηθελε να ακουσει ποτε στη ζωη του…. «Μικρη, μου λενε, ολες οι ενδειξεις που εχουμε μεχρι στιγμης παραπεμπουν σε καρκινο του μαστου με μεγαλη πιθανοτητα μεταστασης και στους λεμφαδενες». Αυτό ηταν. Ξαφνικα παγωσα, το βλεμμα μου εμεινε να κοιταει το γιατρο χωρίς στην ουσια να ακουω τι μου ελεγε… Είναι οντως αυτό που λενε πως ξαφνικά, βλέπεις τη ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου με κινηματογραφικό τρόπο… Σα να εβλεπα στιγμές της ιδίας μου της ζωης να εκτυλίσσονται σα μια ταινια μπροστά μου κι εγω απλα θεατής…ανήμπορη να εκφράσω αυτό που ένιωθα τη στιγμή εκείνη.

Παρακάτω η κ.Φιλιπποπούλου περιγράφει πολύ παραστατικά τις σκεψεις και τους φόβους της οσον αφορά τον αντίκτυπο της δοκιμασίας αυτής στους δικους της ανθρώπους.

Φυσικά η πρωτη μου σκέψη ήταν η κορη μου…το παιδί που ισως να μην προλάβαινα να το δω να μεγαλωνει, να είμαι διπλα της στις χαρες και στις λυπες της, στις επιτυχιες αλλα και στις αποτυχιες της. Αραγε, θα με θυμοταν αν την αφηνα σε μια τοσο μικρή ηλικία? Θα μπορουσε ο συζυγος μου να μεγαλωσει το παιδι μας χωρις εμενα βιωνοντας παραλληλα κι εκεινος τη δικη μου απωλεια? Δεν είναι ξερετε η ιδεα του θανατου ή τα χρονια που δεν θα προλαβεις να ζησεις αυτο που σε γονατιζει όταν μαθαινεις ότι διαγνωστηκε καρκινος στο στηθος, αλλα η απωλεια που ξερεις πως θα βιωσουν οι δικοι σου ανθρωποι, η οικογενεια σου, τα παιδια σου, οι φιλοι σου, όλα τα αγαπημενα σου προσωπα που θα πρεπει να μαθουν να ζουνε χωρις εσενα…με αυτό το συναισθημα ερχεται αντιμετωπη καθε γυναικα που νοσει. Κι απομονωνεται…νιωθει ξαφνικα διαφορετικη από τους ανθρωπους γυρω της, αλλαζει ολο της το είναι, θυμωνει, απελπιζεται, φοβαται. "

και συνέχισε :

" Ενας καταιγισμος συναισθηματων κατακλυζουν το μυαλο και την ψυχη της και δυστυχως κανεις δεν μπορει να τη βοηθησει γιατι κανεις δεν μπορει να καταλαβει όλα αυτά που βιωνει μια γυναικα που νοσει. Όλες αυτές οι σκεψεις λοιπον, εγιναν σε κλασματα δευτερολεπτου, κατά τη διαρκεια που ο γιατρος μου εξηγουσε τα επομενα βηματα που θα επρεπε να ακολουθησουμε. Εγω απλα καθομουν απεναντι του και τον ακουγα μουδιασμενη από το σοκ. Το μυαλο μου όμως προσπαθουσε να τακτοποιησει τα παντα, να προγραμματισει και την παραμικρη λεπτομερεια της ζωης μου, να μην αφησω πισω μου καμια εκκρεμοτητα σκεφτομουν…γιατι εκεινη τη στιγμη που ηρθα για πρωτη φορα αντιμετωπη με τον καρκινο ηταν κ η μοναδικη στιγμη που πιστεψα πως δε θα τα καταφερνα. Παραλληλα όμως ενιωσα και μια ασφαλεια, μια εμπιστοσυνη για τον ανθρωπο που ειχα απεναντι μου εκεινη τη στιγμη για το δικο μου γιατρο, γιατι μου μιλησε ειλικρινα χωρις να προσπαθησει να μου απαλυνει τον πονο κι αυτό ηταν κατι που εμενα προσωπικα με βοηθησε πολύ και τον ευχαριστω θερμα κι εκεινον αλλα κι ολη την ομαδα των γιατρων μου. Ηθελα από την πρωτη στιγμη να γνωριζω τα παντα, την κάθε λεπτομερεια γιατι θεωρω πως όταν μια γυναικα ερχεται αντιμετωπη με κατι τοσο σοβαρο που είναι ικανο να καθορισει τη ζωη της σε όλα τα επιπεδα θα πρεπει να ειναι ενηρωμενη, να σταθει απεναντι στο προβλημα και να το αντιμετωπισει με οση δυναμη εχει μεσα της. Γιατι το να αποφευγεις να αντιμετωπισεις ή ακομα και να μιλησεις για ένα προβλημα δε σημαινει πως παυει με ένα μαγικο τροπο να υπαρχει, αντιθετως, επεκτεινεται, εξελισσεται και ισως καταληξει να είναι μη αναστρεψιμο. Τα αποτελεσματα λοπον κι από τη βιοψια που ακολουθησε ηρθαν να επιβεβαιωσουν και τις αρχικες υποψιες μας κ με εφεραν ακριβως απεναντι στους φοβους μου. Τη μερα που εκλεινα τα 32 μου χρονια υποβληθηκα στην πρωτη μου χημειοθεραπεια! Οι μηνες που ακολουθησαν… ομολογω πως ήταν οι χειροτεροι της ζωης μου. Οι χημειοθεραπειες γινοταν κάθε 15 μερες…η δοση των φαρμακων τεραστια…οι παρενεργειες πολλες, καποιες από αυτές επικινδυνες για τη ζωη μου, καποιες άλλες ισοπεδωτικες για την εξωτερικη μου εμφανιση! Τα συναισθηματα αμετρητα….το μελλον αβεβαιο. Υπηρχαν μερες που για μενα ηταν αθλος ακομα και να μπορεσω να σηκωθω από το κρεβατι. Οι δυναμεις μου εξασθενουσαν μερα με τη μερα, ενιωθα ότι εσβηνα… Χρειαστηκε επισης να νοσηλευτω στο νοσοκομειο για μια βδομαδα με υψηλο πυρετο και πολλα αλλα προβληματα. Παρολα αυτά όμως δεν παραιτηθηκα ποτε, δεν εγκατελειψα ουτε στιγμη τον αγωνα που εδινα. Γιατι για μενα ηταν μονοδρομος το να ζησω. Επρεπε να δωσω τη μεγαλυτερη μαχη της ζωης μου…για την ιδια μου τη ζωη! Κι αυτό ακριβως εκανα. Για μενα δεν υπηρχε κατι άλλο. Δε θα συμβιβαζομουν με ο,τιδηποτε άλλο παρα μονο να ζησω! Συνεχισα να εργαζομαι καθ’ολη τη διαρκεια των θεραπειων με μικρα διαλλειματα καποιων ημερων μετα από κάθε θεραπεια ώστε να μπορω να σταθω κ παλι στα ποδια μου, να σηκωθω από το κρεβατι, να φορεσω την περουκα μου, να σχηματισω τα ανυπαρκτα φρυδια μου και να παω στη δουλεια. Και σε αυτό το σημειο θα ηθελα να πω ένα μεγαλο ευχαριστω στους συναδελφους και εργοδοτες μου για την αμεριστη συμπαρασταση τους στον αγωνα που εδινα καθημερινα να κρατησω την αξιοπρεπεια μου! Ηταν ολοι τους ανθρωποι! 

Είναι πολύ σημαντικο ξερετε, μια γυναικα που νοσει με καρκινο του μαστου να εχει κοντα της ανθρωπους που τη στηριζουν. Πληττεται το συμβολο της θηλυκοτητας της, αφού ο μαστός είναι σύμβολο ομορφιάς, μητρότητας και ερωτικής υπόστασης. Ανατρεπεται δραματικα και τις περισσοτερες φορες αιφνιδιαστικα ολη η πορεια και ο τροπος ζωης που εκεινη ειχε επιλεξει. Για να μπορέσει να διαχειριστει αυτή την απαιτητική και δύσκολη φάση της ζωής της, χρειάζεται χρόνο και στήριξη από τους γύρω της. Η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος διαδραματίζει βασικό ρόλο στην αντιμετώπιση της ασθένειας, στην συμφιλίωση της γυναίκας με το σώμα της καθώς και στην προσαρμογή της στη νέα κατάσταση που βιώνει. Και σε αυτό το κομματι ημουν πολλη τυχερη γιατι ειχα κοντα μου το συζυγο μου, την οικογενεια μου και τους φιλους μου και παρολο που και για κεινους ηταν κατι αγνωστο, κατι που δεν γνωριζαν πως να το διαχειριστουν κι οι ιδιοι, καταφεραν να μου συμπαρασταθουν με σεβασμο, διακριτικοτητα, αξιοπρεπεια και πολλη αγαπη. Ηταν παντα διπλα μου να με στηριζουν, προθυμοι να μοιραστουν μαζι μου την κάθε δυσκολια και το κάθε συναισθημα μου ενώ ταυτοχρονα σεβοταν την ιδιωτικοτητα μου. Ποτε δεν ακουσα να μου λενε το κλισε «πως καταλαβαινουν τον αγωνα μου και νιωθουν τον πονο και την αγωνια μου γιατι μπορει να ειχαν καποιο γνωστο, φιλο ή συγγενη που περνουσε την ιδια περιπετεια με μενα.» Δεν υπαρχει πιο λανθασμενος τροπος για να συμπαρασταθεις σε μια γυναικα που νοσει, πιστεψτε με. Γιατι ο κάθε ανθρωπος είναι μοναδικος, η κάθε περιπτωση ασθενειας ξεχωριστη και το ατομο που νοσει το βιωνει και το διαχειριζεται με διαφορετικο τροπο. Είναι σα να υποτιμας τη μαχη ζωης που δινει μια γυναικα λεγοντας της σε εκεινη τη συγκεκριμενη χρονικη περιοδο ότι καποιος άλλος περναει το ιδιο με κεινη. Μπορει να ακουγεται καπως εγωιστικο αλλα είναι η πραγματικοτητα. Στη θέση του αρρώστου, αν δεν το έχεις περάσει, και να θέλεις να μπεις δεν γίνεται. Μπορείς όμως να είσαι δίπλα του, και αυτό ακριβως εκαναν όλοι οι δικοι μου ανθρωποι και το κανανε με ένα μοναδικο τροπο! Καποιοι από αυτους είναι σημερα εδώ μαζι μας και χαιρομαι πολύ που μου δοθηκε η ευκαιρια να τους πω πως… ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι τοσο λιγο μπροστα στο μεγαλειο της ψυχης τους!!! Επειτα από 3 μηνες λοιπον, εφτασα επιτελους στην τελευταια θεραπεια! Εκεινη τη μερα ηταν πραγματικα γιορτη για μενα! Ενιωσα μια ανακουφιση, μια απελευθερωση, μια λυτρωση από μια τοσο μεγαλη ταλαιπωρια! Πεθανα και ξαναγεννηθηκα! Πιστεψτε με, ετσι ενιωσα! Ακολουθησαν το χειρουργειο και οι ακτινοβολιες. Η βιοψια του χειρουργειου στο στηθος όπως και στο φρουρο ηταν αρνητικη! Ο αγωνας μου στεφθηκε με απολυτη επιτυχια! Ειχα πληρη ανταποκριση στις χημειοθεραπειες. Βλεπετε λοιπον ότι ο καρκινος δεν είναι ανικητος! Από τοτε εχουν περασει 8 χρονια, ζω μια φυσιολογικη ζωη, γυμναζομαι καθημερινα κι εχω αποκτησει και δευτερο παιδι το οποιο ειναι ήδη 4 ετων! Ειχα μια απολυτα φυσιολογικη εγκυμοσυνη κι ένα απολυτα φυσιολογικο τοκετο ανεξαρτητως της περιπετειας που ειχα περασει. Όταν εμεινα εγκυος στη δευτερη κορη μου, θυμηθηκα και τα λογια του γιατρου μου στο πρωτο ραντεβου μας…μου ειχε πει λοιπον τοτε πως όταν τελειωσει ολο αυτό θα μπορουσα να κανω και δευτερο παιδι…ομολογω πως μου ακουστηκαν μεχρι και ειρωνικα τα λογια του τοτε…εγω δεν ξερω αν θα ζω σε ένα χρονο από τωρα σκεφτομουν κι αυτος μου μιλαει για παιδι? Κι όμως όταν πηρα πισω τη ζωη μου θελησα να τη ζησω όπως εγω επιθυμουσα. Ποιος ειπε ότι μια γυναικα που εχει νοσησει με καρκινο του μαστου δε μπορει να γινει μητερα ή δε μπορει να συνεχισει τη ζωη της από κει που την αφησε, να επιλεξει εκεινη τον τροπο που θα ζησει? Εγω θα πω το εξης λοιπον….Μια γυναικα που εχει νοσησει με καρκινο του μαστου κι εχει επιζησει μπορει να καταφερει τα παντα! Δεν την τρομαζει τιποτα! Γιατι θεωρω πως όταν σου τυχει κατι τοσο κακο υπαρχουν τρεις επιλογες, α)  να το αφησεις να σου καθορίσει την μετέπειτα πορεια σου, β) να το αφησεις να σε καταστρέψει, γ) να σε κανει πιο δυνατη! Εγω διαλεξα το τριτο! Κι αν χρειαζοταν να το περασω παλι, θα το αντιμετωπιζα ξανα με τον ιδιο τροπο. Θα προσπαθουσα με ολες μου τις δυναμεις να ζησω! 

Με την σημασια της προληψης εκλεισε η συγκλονιστικη αυτη ομιλια:

"...Ειμαι παντοτε πιστη στο ραντεβου μου για τον ετησιο ελεγχο μου και δεν παραλειπω ποτε τις εξετασεις μου. Για μενα ο μηνας Φεβρουαριος είναι ο μηνας προληψης! Κι εδώ θα ηθελα να τονισω ποσο σημαντικο είναι το κομματι της προληψης και της ενημερωσης στον αγωνα κατά του καρκινου του μαστου, την πιο συνηθισμενη μορφη καρκινου μεταξυ των γυναικων παγκοσμιως. Ωστοσο, η εγκαιρη διαγνωση μπορει να αποβει καθοριστικη για την εξελιξη της νοσου και τη θεραπεια της. Δυστυχως όμως σύμφωνα και με τα διαθέσιμα στοιχεία, οι μαστογραφίες και οι υπέρηχοι στο πλαίσιο του τακτικού προληπτικού ελέγχου έχουν μειωθεί τουλάχιστον κατά 50% στη διάρκεια των πρώτων δύο ετών της πανδημίας. Η επίπτωση της παραμέλησης του προληπτικού ελέγχου αρχίζει να γίνεται πλεον εμφανής, με σημαντική αύξηση των διαγνώσεων και μάλιστα συχνά σε προχωρημένο στάδιο. Είναι κριμα να εχουμε διαθεσιμο ένα τοσο ισχυρο οπλο που είναι συμμαχος μας στον αγωνα κατά του καρκινου του μαστου και να μην κανουμε χρηση αυτου του οπλου. Δε θα πρεπει λοιπον για κανενα λογο να ξεχναμε ή να αναβαλουμε το ετησιο ραντεβου με το γιατρο μας! Γιατι είναι το ραντεβου με την ιδια μας τη ζωη! Ανεξάρτητα από τον τακτικό έλεγχο, οι γυναίκες θα πρεπει επισης να πραγματοποιούν και αυτοέλεγχο και να απευθύνονται στον γιατρό αν διαπιστώσουν κάτι στην ψηλάφηση, μια αλλαγή στο δέρμα, στη θέση και στην υφή της θηλής ή μια διόγκωση στη μασχάλη. "Η γυναίκα ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε το μαστό της. Οποιαδήποτε αλλαγή στην υφή, στο σχήμα, στο χρώμα, οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτό που ήταν πριν ένα μήνα, πρέπει να μας οδηγήσει στο γιατρό. Η δικη μου εμπειρια με τον καρκινο του μαστου με εκανε να συνειδητοποιησω την πραγματικη αξια της ζωης και να αναθεωρησω τις προτεραιοτητες μου. Πραγματα που θεωρουσα δεδομενα στην καθημερινοτητα μου επαψα πια να τα βλεπω ετσι. Αντιληφθηκα για ποιο λογο αξιζει να κλαψει καποιος πραγματικα, να στεναχωρεθει και να αγχωθει. Μου αφησε ανεξιτηλα σημαδια σωματικα και ψυχικα αλλα τα εχω αποδεχτει και εμαθα να ζω με αυτά γιατι είναι η ιστορια της ζωης μου! Δικη μου ευχή προς ολες τις γυναικες που νοσουν με καρκινο του μαστου…. να εχουν δυναμη, θαρρος και να μην παραιτηθουν ποτε από τον αγωνα που δινουν! 

Μην φοβαστε τον καρκινο…δεν είναι ανικητος! Και η ζωη είναι τοσο ωραια για να σταματήσουμε να μαχόμαστε για το κάθε λεπτό της.

Με αυτά τα πολύ σημαντικά λόγια έκλεισε τη συγκλονιστική της ομιλία καταχειροκροτούμενη η συμπολίτισσά μας.
Ευχόμαστε το παράδειγμα της να βρει μιμητές τόσο στο επίπεδο των γυναικών που αρρωσταίνουν και να λειτουργήσει ως πρότυπο και πηγή άντλησης δύναμης , όσο και στο επίπεδο των ανθρώπων που έχουν περάσει αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία και να τους δώσει κίνητρο να βγουν να μιλήσουν και να προσπαθήσουν να πεισουν όλους το πόσο σημαντική είναι η πρόληψη.

Πόσο σημαντική είναι η ζωή...

Κ. Φιλιπποπούλου υποκλινόμαστε.